Simon Lelieveldt schreef een mooi artikel, ‘De toekomst van het betalen?‘, waarin ook de geschiedenis van het betalen aan bod komt.

Hij signaleert een toenemende macht van internationale spelers, niet alleen Visa/Mastercard maar ook Big Tech. Een andere ontwikkeling is die naar volledige monitoring van het betalingsverkeer:

Een laatste ontwikkeling is dat sinds eind jaren 90 vorige eeuw er heel veel monitoring in het betalingsverkeer is geslopen. Elke keer als er weer een aanslag kwam werd er weer meer anti-witwas regels ingevoerd tot het punt waar het nu ten onrechte gebruikelijk is dat al je gegevens bekend/gemonitord en gescreend worden. Dat is in strijd met heel veel regels, maar in Nederland neemt de opsporingscommunity het niet zo nauw met de letter van de wet (en politici slaan er ook niet op aan).

Hij gaat in tegen de heersende financiële leer door het volgende te bepleiten:

A. Terugkeer van privacy en onschuldpresumptie: eind aan ingebouwde opsporing
B. De overheid moet veel actiever het gebruik van contant geld aanmoedigen
C. We moeten marktmacht en geopolitiek bewaken en in toom houden
D. We moeten de digitale euro strategisch positioneren omwille van toekomstige digitale duurzaamheid, democratische samenleving en geopolitieke autonomie

De werkelijke toekomst van het betalen zou wel eens anders kunnen zijn, schrijft Lelieveldt, zodat de centrale uitdaging zal zijn om de mensenrechten in de financiële sector te respecteren:

Zowel bedrijven als overheden zouden zich meer moeten afvragen of de huidige werkwijze in de financiële sector niet feitelijk neerkomt op schending van mensenrechten (eigendom, onschuldpresumptie, privacy) omwille van overmatige en disproportionele opsporing.

Daarmee kan Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen volgens hem werkelijke invulling krijgen.