Banken zijn bezig zicht terug te trekken uit dienstverlening die zij “te moeilijk” vinden. Uit meerdere berichten blijkt dat onder meer Nederlanders in het buitenland de dupe worden van deze terugtrekkende beweging.

Onlangs verscheen in Trouw een artikel over de grootbank die afscheid neemt van klanten uit Suriname, “Surinamers zijn boos nu ABN Amro hun bankrekeningen opheft” (15 oktober). In het artikel wordt de grootbank geciteerd, “Klanten bedienen buiten Europa vraagt om steeds meer en complexere wet- en regelgeving. Dit brengt extra kosten en risico’s met zich mee. Het past niet bij de strategie van de bank, die streeft naar een gematigd risicoprofiel”.

Privatisering van de criminaliteitsbestrijding
Dit is een ontwikkeling die al langere tijd aan de gang is en die het gevolg is van de rol die de banken van de overheid hebben gekregen in de criminaliteitsbestrijding. Aangezien die rol hoge kosten met zich meebrengt, kiezen banken er voor hun internationale activiteiten te beperken zodat de uitvoering van hun ‘opsporingsrol’ makkelijker wordt.

Lees ook dit bericht op het Thailandblog, waarin de auteur  citeert hoe de bank toelicht waarom afscheid wordt genomen. Na een verhandeling over het al dan niet zijn van ‘expat’ komt de bank met een algemeen verhaal over de regels, onder meer:

Zoals de bank al eerder heeft aangegeven, wordt het voor de bank steeds moeilijker, risicovoller en kostbaarder om diensten te verlenen buiten Europa. Dit komt onder meer door toenemende wet- en regelgeving over financiële producten en diensten op dit gebied. De bank moet zowel voldoen aan de wet- en regelgeving uit het land waar de klant woont, als aan de Nederlandse wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (hierna: Wwft). (…)

Onvoldoende bekendheid met deze lokale regels brengt risico’s voor de Bank met zich mee. Ook omdat het verkrijgen van voldoende kennis over de toepassing van lokale regels de nodige kosten voor de Bank met zich mee brengt. Dit aspect speelt ook een rol in het door de Bank geformuleerde niet-ingezetenen beleid. Op basis van gegevens en adviezen die de Bank heeft ontvangen van (gerenommeerde) externe consultants en advocatenkantoren over geldende lokale wet- en regelgeving, blijkt dat het (niet langer) mogelijk is om aan ingezetenen van Thailand “cross border banking” aan te bieden zonder vergunning of fysieke aanwezigheid in Thailand.

In de adviezen die de Bank heeft ontvangen, wordt er onderscheid gemaakt tussen de volgende type dienstverlening: (1) de klant die in Thailand woont, reist naar een bankkantoor in Nederland, (2) cross-border dienstverlening, waarbij de bankmedewerker in Nederland is en de klant in Thailand, bijvoorbeeld via de mail of telefoon (3) bankmedewerker reist naar Thailand om de klant in Thailand te ontmoeten. Per type dienstverlening wordt aangegeven, of deze bancaire diensten of financiële producten in het desbetreffende land, in het dit dossier Thailand mogen worden verricht. Voor Thailand geldt voor ‘cross border banking’ dat alle bovenstaande categorieën rood scoren. Dit betekent dat het zonder vergunning of fysieke aanwezigheid in Thailand niet mogelijk is om deze diensten uit te voeren.

Lees over de dienstweigering die het gevolg is van privatisering van de opsporing van strafbare feiten ook mijn eerdere bericht AMLD4 | Bent u hoog risico? Doet u nog zaken met ‘hoog risico’ cliënten?

Grote vissen en kleine vissen
Het zou me niet verbazen dat de activiteiten van de overheid en banken om ‘grote vissen’ te vangen, er toe leiden dat kleine vissen in hun grondrechten worden aangetast.

Aanvulling 31 oktober 2018
Hoe de criminateitsbestrijding het internationale bankensysteem ondergraaft blijkt uit berichten als deze:

Swiss Ambassador Alexander Karrer: correspondent banking relationships are declining at pace, which is affecting the international payments system globally #finclusion2018

— CFCS (@CFCS_RUSI) 29 oktober 2018

Kwestie van kind en badwater?