Ware woorden van fiscale hoogleraar Leo Stevens in een WFR artikel over de Tax Governance Code (Waar gáát dit over?, juni 2022, betaalmuur) over privatisering van de misdaadbestrijding:

Deze reactie past overigens in de herkenbare reflex waarmee de overheid (hier de Belastingdienst) zich indekt tegen de kritiek op haar eigen onvermogen om effectief op te treden tegen belastingfraude en witwasactiviteiten wegens gebrek aan menskracht en middelen. Zij doet dat door poortwachters te benoemen. Jarenlang werden in de Miljoenennota als een soort sluitpost extra opbrengsten door fraudebestrijding opgenomen, terwijl iedereen wist dat in werkelijkheid de handhavingsactiviteiten van de Belastingdienst steeds beperkter werden. Uiteindelijk werden het bankwezen en allerlei andere financiëledienstverleningsorganisaties aangewezen als poortwachters voor het geldverkeer en hield de overheid via toezichthouders op veilige afstand de vinger aan de pols. De toezichthouders constateerden dat de poortwachters, evenals eerder de overheid zelf, onvoldoende resultaten boekten, maar in de huidige opzet blijft de overheid buiten schot. Zij kan wel via haar toezichthouders de poortwachters de wacht aanzeggen om hun taak streng en effectief naar de gestelde regels uit te voeren en zo nodig boetes laten opleggen. Die tendens gaan we ook in het belastingadvieswezen zien.