Voormalig ombudsman van Amsterdam, Arre Zuurmond, sprak op twitter wijze woorden over de bureaucratie waarmee burgers worden geconfronteerd. Met onder meer:
Vermeiren leert ons dat we in een gekmakende samenleving zitten. We stellen teveel eisen aan alles, we maken steeds meer mensen ‘ziek’. Zij worden opgevangen door hulpverleners die zelf als lemmingen doorrennen in een bureaucratisch labyrint met louter doodlopende wegen.
Lees het interview met Zuurmond over zijn geschiedenis en werk als Amsterdamse ombudsman.
Dit geldt ook voor het bouwwerk van de witwasbestrijding, zoals opgezet door FATF, Europese Commissie en nationale regeringen. Het is jammer dat de bedenkers van dit bouwwerk niet (willen) leren van de bureaucratische fouten die worden gemaakt.
Maxim Februari schreef in juli een mooi artikel Misdaadbestrijding tast de rechtsstaat aan (NRC, betaalmuur) waarin hij signaleert de misdaadbestrijdende overheid weinig geneigd is zich aan regels te houden zoals onder meer uit de toeslagenaffaire blijkt:
In de haast en ijver om fraude tegen te gaan, werd een aanpak gekozen van onmenselijke regels en onrechtmatigheid in de uitvoering. En hierin stond de Toeslagenaffaire bepaald niet op zich.
Vervolgens wordt het rapport over biometrische massasurveillance in onder meer Nederland genoemd (lees ook dit artikel) alsmede de illegale opname van portretten in een gezichtendatabank. Februari concludeert:
Kortom, misdaad tast de rechtsorde aan, bestrijding ervan tast in toenemende mate de rechtsstaat aan. Bij allebei vallen slachtoffers. Wachten op verstandige nieuwe regels, ‘zoals het hoort’, duurt vanwege de criminele dreiging kennelijk te lang, zodat de hele bevolking nu onwettig wordt opgejaagd als potentiële maffiosi.
Ellen Timmer - juridische artikelen en berichten 
Ik geloof niet zo in ongewilde bijwerking die ik tegenkom in de kritieken. Dit hele systeem werd/wordt met moedwil zo opgezet. Dat heeft te maken met mentaliteit. Een heilig geloof in automatisering gekoppeld aan arrogantie maakt van onze wereld een onleefbaar bureaucratisch steriele samenleving waarin de mobiliteit van de onderdanen het af moet leggen tegen een verkrampt eenzijdig wereldbeeld. Wie wil griezelen leze de plannen van het World Economic Forum (WEF) en over de verstrekkende invloed van deze reactionaire beweging.
Mij valt op dat mensen denken dat WEF en gelijksoortige internationale instituties (FATF!) een ‘eigen’ stem hebben. In werkelijkheid zijn het de spreekbuizen van de zittende macht, dus de grote landen (VS, China) en soms de grote bedrijven. Door de standpunten te laten uiten via internationale instituties, wordt geprobeerd er een ‘objectieve’ en ‘onafhankelijke’ indruk mee te wekken. Misschien is dat soms zo, maar soms geven die uitingen de politieke waan van de dag weer.
Het is belangrijker om te kijken naar onze eigen politiek en media en te zien of zij kritisch omgaan met de spreekbuizen van de internationaal machtigste partijen.