Lekken van data is géén incident (betaalmuur) schreef Maxim Februari. Hij verhaalt van de bankrover die zijn voicemail insprak en over allerlei privégegevens beschikte. Vervolgens krijgt de auteur opdracht van tijdschrift De Gids om een kopie van het paspoort op te sturen:

De overheid had erom gevraagd. Die eist persoonsgegevens van tijdschriftbestuurders opdat zij „zich niet kunnen verhullen achter juridische entiteiten om bijvoorbeeld fraude te plegen, geld wit te wassen, of terrorisme te financieren”. Hm.

Wat Februari op de veiligheidsparadox brengt, namelijk dat dat maatregelen tegen misdaad het voor de burger nog onveiliger maken. Hij sluit af met een tirade tegen de excuusbrieven die steeds verstuurd worden nadat persoonsgegevens weer eens gelekt zijn:

„We hechten veel waarden aan privacy”, schrijft de eerbiedwaardige organisatie X in haar excuusbrief. Wat betekent dat? Dat je het datalek aangrijpt om de noodzaak van online gegevensverzameling te heroverwegen? Nee? We hechten veel waarde aan privacy: iemand trapt op je tenen en zegt dat hij er veel waarde aan hecht dat niet te doen. Het ergert me een beetje. (…)

Geef liever toe dat het geen incidenten zijn, maar kenmerken van het systeem. Het rondzingen van gegevens draagt bij aan de moderne moeilijkheid dat je niet weet welke instantie je nog kunt vertrouwen.

Spijker op zijn kop!

“Om misdaad te voorkomen, tuig je systemen op die de boel niet veilig maken maar juist onveilig op een andere manier. Om terrorisme te voorkomen, eis je persoonsgegevens van die aardige meneer van De Gids en vervolgens laat je zijn gegevens stelen door een misdaadsyndicaat”

— Ellen Timmer (@Ellen_Timmer) May 30, 2022