Veel ondernemers tobben tegenwoordig met de sterk verruimde Wet op het financieel toezicht (Wft).

Zo ook de ondernemer in deze zaak bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven, die het met de Autoriteit Financiële Markten (AFM) aan de stok kreeg omdat hij landbouwkavels aanbood. Dit bleek als een aanbod van “beleggingsobjecten” in de zin van de Wft te worden aangemerkt door AFM. De ondernemer verliest de zaak tegen AFM bij de Rechtbank Rotterdam en gaat in hoger beroep bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven.

Standpunt ondernemer

De ondernemer voert onder meer aan dat de rechtbank geen rekening heeft gehouden met het door de bestuurder ingewonnen juridisch advies. Verder vindt de ondernemer de wetsgeschiedenis met betrekking tot de definitie van het begrip beleggingsobject zo vaag en onduidelijk dat het de ondernemer niet kan worden verweten dat hij dit begrip niet heeft begrepen. De ondernemer beroept zich in dit verband op artikel 7, eerste lid, van het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden (EVRM). De ondernemer meent dat sprake is geweest van een bewust talmen door AFM met innemen van een standpunt over het aanbieden van landbouwkavels.

Oordeel rechter

Het College van Beroep voor het bedrijfsleven is het met de bezwaren van de ondernemer (Investerra) niet eens en zegt onder meer:

Hoewel het begrip beleggingsobject in artikel 1:1 Wft in algemene bewoordingen is gedefinieerd, ziet het College geen aanknopingspunt voor het oordeel dat voor Investerra onvoldoende duidelijk is geweest dat de door haar aangeboden landbouwgronden vielen onder het toepassingsbereik van deze bepaling. Door kennis te nemen van de tekst en de daarbij behorende toelichting heeft Investerra zich een beeld kunnen vormen van dat toepassingsbereik. (…) Dat AFM pas eind 2008 een standpunt heeft ingenomen over de kwalificatie van landbouwgronden als de onderhavige als beleggingsobject, maakt – wat daarvan ook zij – het voorgaande niet anders. Marktpartijen dragen een eigen verantwoordelijkheid om zich aan de wet te houden, ook als de toezichthouder niet onmiddellijk uitsluitsel kan geven. Gezien het voorgaande is de toepassing van het begrip beleggingsobject niet in strijd met het lex-certabeginsel of artikel 7 EVRM.

Het beroep op ingewonnen juridisch advies mag ook niet baten:

Het College volgt niet het betoog van Investerra dat zij zonder meer mocht afgaan op de juridische adviezen van mr.P.F. Hopman van 1 november 2005 en 12 mei 2006 waarin is vermeld dat de landbouwgronden geen financieel product zijn en derhalve dat de toen geldende Wet financiële dienstverlening buiten toepassing blijft. Anders dan de rechtbank, acht het College daarbij niet van belang dat de adviezen niet specifiek op Investerra zien. De adviezen zijn gericht aan Pieters, die bestuurder is van onder andere Investerra, en hebben betrekking op activiteiten zoals die door Investerra worden ondernomen. Investerra heeft daarmee de beschikking over de adviezen. De aard en de inhoud van de adviezen is evenwel van dien aard dat de rechtbank daarin naar het oordeel van het College terecht geen aanleiding heeft gevonden voor het oordeel dat Investerra in het geheel geen verwijt van de overtreding valt te maken. In de adviezen wordt immers niet ingegaan op het bij de kooptransacties bepalende element dat het gaat om gronden, waarvan verwacht wordt dat zij binnen afzienbare tijd een bestemmingswijziging zullen ondergaan die hun waarde sterk zal vermeerderen. Ook Investerra kon begrijpen dat juist daarin de reden lag om de vraag of het beleggingsobjecten betrof aan de orde te stellen.

De aan Investerra opgelegde bestuurlijke boete van van € 24.000 blijft in stand.

Tja, daar ga je dan als ondernemer. Er wordt veel van je verwacht als het gaat om inzicht in de financiële wet- en regelgeving.