In het artikel ‘Wie het weet, mag het zeggen? Over spreekrecht en spreekplicht in het ondernemingsrecht‘ [*] bespreken H. Beckman† en P.M. van der Zanden de toegenomen verplichtingen van ondernemingen om bij derden vertrouwelijke informatie op te vragen en deze aan overheidsinstanties te verschaffen. Zij bespreken de positie van de functionarissen van rechtspersonen bij die informatieverzameling en -verschaffing en besluiten met:

Daarnaast kan geconstateerd worden dat met de toenemende complexiteit van het maatschappelijk verkeer met toezichthouders en een assertief OM en met regelgeving die private ondernemingen/organisaties belasten met onderzoek bij andere private organisaties de vertrouwelijke informatie over vennootschappen in veel meer handen komt.

De Wwft wordt hier mooi omschreven in “regelgeving die private ondernemingen/organisaties belasten met onderzoek bij andere private organisaties“.

Er wordt in de conclusie melding gemaakt van het door het College van Toezicht Advocatuur (CvT) openbaar gemaakte rapport over Pels Rijcken (persbericht), waarbij de vraag rijst of het CvT daarmee haar boekje te buiten is gegaan, in ieder geval door het rapport openbaar te maken (zie ook de kritiek van vier oud dekens).

Het zal duidelijk zijn dat de grote verspreiding van vertrouwelijke gegevens (waaronder persoonsgegevens) grote risico’s met zich mee brengt.

[*] Tijdschrift Ondernemingsrecht 2022/42, aflevering 7, mei 2022.