In het jaarverslag van FIU-Nederland worden weer veel cijfers over aantallen meldingen door bedrijven met criminaliteitsbestrijdingstaken (Wwft-plichtigen) genoemd, waarmee de suggestie wordt gewekt dat die aantallen iets zeggen.
Uit het verslag blijkt dat contante betaling een grote rol speelt in de door de organisatie gesignaleerde criminele trends, wat niet nieuw is.

Waar is de Wet Ketenaansprakelijkheid gebleven?
Opmerkelijk is dat men meldt dat contante betaling van personeel een grote rol zou spelen in het criminele circuit, onder meer in de bouw, zie paragraaf 2.1.6.2:

In veel van de FA-analyses is de hypothese ontstaan dat in arbeidsintensieve sectoren op grote schaal werknemers worden ingezet die (soms deels) zwart worden betaald. Via detacheerders en onderaannemers zijn deze (deels) zwart betaalde medewerkers werkzaam voor grote, bekende en zichtbare bedrijven in arbeidsintensieve sectoren zoals de transportsector, bouw en pakketbezorging. Waar de malafide detacheerder zijn werknemers voorheen zwart kon betalen met contant opgenomen gelden, lijkt het erop dat de strengere controles van banken dit hebben bemoeilijkt. Uit FA-analyses komen indicaties naar voren dat deze behoefte aan contant geld voor het (deels) zwart uitbetalen van arbeid nu grotendeels ingevuld lijkt te worden met crimineel contant geld.

Contante betaling van personeel is een oud probleem dat al lange tijd onder meer door middel van de Wet Ketenaansprakelijkheid wordt bestreden. Daar rept FIU-Nederland niet over, wat ik vreemd vindt.

Ontbreken context
Een gebrek aan documenten als het jaarverslag van FIU-Nederland is dat de problemen niet in hun feitelijke en juridische context worden geplaatst. Het maakt groot verschil of ondernemingsactiviteiten die door criminelen worden misbruikt plaats vinden een een weinig gereguleerde sector, of dat dit gebeurt in een zwaar gereguleerde sector zoals de zorg.
Mijn indruk is dat zorgfraude door de overheid feitelijk en juridisch wordt gefaciliteerd, terwijl er een groot aantal overheidsorganisaties in de zorg actief zijn die zicht hebben op wat ondernemers in de sector aan het doen zijn en op de mechanismen waar zij misbruik van maken. Het is een zwaktebod om dan van Wwft-plichtigen te verwachten criminaliteit te signaleren, zeker als gekeken wordt naar de disproportionele kosten die Wwft-plichtigen (bijvoorbeeld banken) moeten maken om de criminaliteit te ontdekken.

Het zou goed zijn als de misdaadbestrijders eens gingen nadenken waarom bepaalde criminaliteit mogelijk is en of er simpele maatregelen zijn te nemen die criminaliteit voorkomen, in plaats van aan het einde van de lijn detectietaken neer te leggen bij bedrijven die daar ongeschikt voor zijn (Wwft-plichtigen).