Onlangs kwam ik een artikel tegen over de zgn. “financiële facilitator”. Dat is degene die moet worden bestreden door middel van Wwft en ander financieel toezichtsrecht. Ook hier blijf ik me afvragen of de onderzoekers en criminologen wel een goed onderscheid maken tussen (a) degene die niet verder kijkt dan zijn neus lang is en daardoor criminelen faciliteert en (b) degene die welbewust meedoet aan het spel.

De echte facilitator is degene in rubriek (a). De personen in rubriek (b) zijn zelf crimineel.

De nieuwe regelgeving ter bestrijding van facilitators (zoals de Wwft) beoogt te voorkomen dat onder meer notarissen door zich onvoldoende te verdiepen in achtergronden van transacties betrokken raken bij witwasactiviteiten.

Het is wel al te simpel als M.R.J. Soudijn in zijn artikel op pagina 53 van zijn artikel schrijft: “Als een klant van bijvoorbeeld een notaris verlangt om de wet te overtreden, dan moet de notaris uit eigen beweging weigeren“. Dat is iets vanzelfsprekends voor een notaris (en ook voor andere verstandige mensen), dus het is wel heel bijzonder (vreemd) dat Soudijn dit zo opschrijft, want dit veronderstelt dat notarissen regelmatig expliciete verzoeken tot wetsovertreding krijgen. Dat lijkt me een in zijn algemeenheid onjuiste veronderstelling.

Het doel van de anti-facilitator wetgeving is juist om te voorkomen dat beroepsbeoefenaren die niet zelf crimineel zijn, een rol spelen bij witwasactiviteiten. Soudijn lijkt dit niet te hebben begrepen.

Vindplaats (WODC): het themanummer van Justitiële Verkenningen “Preventie van georganiseerde misdaad”, artikel “Geen smoesjes meer; de strategie van ‘removing excuses’ toegepast op financiële facilitators” door M.R.J. Soudijn.