Marli Huijer, emeritus hoogleraar publieksfilosofie, schreef voor De Groene een kritisch essay onder de titel “Hoe tijdens corona de pluraliteit uit Nederland verdween ‘Het virus is niet vatbaar voor discussie’” over een overheid die in de coronajaren weigerde kritische bevraging van het beleid toe te staan:

In de coronajaren handelde de overheid vanuit één perspectief: dat van de volksgezondheid. Kritische bevraging, bijvoorbeeld over wat dit betekende voor onze vrijheid, cultuur, de jeugd, werd weggezet als ‘dwarsdenken’.

Huijer vindt dat de overheid het slecht heeft gedaan. Misschien dat  het coronabeleid effect heeft gehad (ook al wordt dat betwist), in ieder geval is er verder veel mis gegaan, besluit zij:

Kijken we naar waarden die niet in cijfers zijn uit te drukken of pas op lange termijn, dan zien we dat de epidemie en de aanpak ervan grote impact hebben gehad op de leerprestaties en sociaal-emotionele ontwikkeling van jongeren, de psychische gesteldheid van tieners, twintigers en dertigers, op vriendschappen, familierelaties en de bredere sociale cohesie, op de economie, staatsschuld, cultuursector, horeca en het openbaar vervoer, op de mate van surveillance en privacy-aantasting, het vertrouwen in wetenschap en politiek, en de maatschappelijke en politieke betrokkenheid van burgers. Kortom op het bestaan in een democratie.

Zij bepleit een ander besluitvormingsmodel voor crisissituaties, waar de burgers beter bij worden betrokken.